
Ik dacht lang dat ik het alleen moest kunnen. Dat hoort bij ondernemen, toch? Zelf je boontjes doppen. Zelf beslissen. Zelf dragen.
Maar eerlijk? Alleen is maar alleen.
In de eerste jaren had ik het niet altijd door. Ik dacht: ik red me wel. En dat klopte ook, tot op zekere hoogte. Totdat er een opdracht kwam waarin ik vastliep. Niet omdat ik het niet kon, maar omdat ik iemand nodig had om mee te sparren. Iemand die me een spiegel kon voorhouden, een andere invalshoek kon geven, of gewoon even kon zeggen: “Je zit in je hoofd, kom terug naar je hart.”
Geen solo reis
Langzaam maar zeker leerde ik iets fundamenteels: ondernemen is geen solo reis. Het is een netwerk van ontmoetingen. En de mensen die je onderweg tegenkomt, maken het verschil.
Ik denk aan die ene klant die me uitdaagde om nog meer te vertrouwen op mijn intuïtie. Of aan die collega-ondernemer die zonder aarzeling haar netwerk voor me opende toen ik vastzat. Aan teamleden die me hebben laten zien wat echt samenwerken is: elkaar zien, luisteren zonder oordeel, en de ander iets gunnen, ook als het schuurt.
Zonder wrijving geen glans
Maar samenwerken is niet altijd vanzelfsprekend. Ik heb ook moeten leren om ruimte te geven én te nemen. Om grenzen aan te geven. Om eerlijk te zijn als het niet werkt, en dankbaar te zijn als het wél werkt.
Het mooiste aan samenwerken vind ik misschien wel dit: het haalt je uit je hoofd en terug naar de bedoeling. Je bouwt samen aan iets wat groter is dan jezelf. En ja, dat botst soms. Maar het verrijkt ook.
In de afgelopen 20 jaar zijn er mensen gekomen en gegaan. Sommige contacten verwaterden, anderen bleven. Maar stuk voor stuk hebben ze me gevormd. Ze hebben me laten groeien als ondernemer en als mens.
Ik ben niet geworden wie ik ben ondanks anderen. Ik ben geworden wie ik ben dankzij anderen.
Lesson learned: Mensen maken het verschil. Altijd. Kies ze bewust en koester ze.
Fijne dag, Marije Kuppens
marije@kuppensmanagement.nl | 06-53898854
#lessonslearned#samenwerking#ondernemen#organisatieverbetering#doelen#20jaar